துப்பு கெட்டவர்கள் நாங்கள்..!

(இது வழக்கமான பதிவு அல்ல. சினிமாவைப்பற்றிய, தொழில்நுட்பம் பற்றிய கட்டுரை அல்ல இது. என் டைரியில் எனக்கு நானே எழுதிக்கொள்வதைப்போன்றது. இன்று இணையத்தின் சாத்தியத்தில் பொதுவெளியில் வைக்க முடிந்ததனால், இங்கே பதிவேற்றுகிறேன். உங்கள் நேரத்தைச் செலவழித்து படிக்க வேண்டிய அவசியமற்றது. ஓய்வாக இருப்பின், ஒரு சினிமாக்காரனின் சுய புலம்பலைப் படிக்க ஆர்வம் இருப்பின் தொடருங்கள்..)

கடந்த ஒரு மாதத்திற்குள் இரண்டு முறை என் கிராமத்திற்கு சென்று வரும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. இரண்டு பயணத்திற்கும் வெவ்வேறு காரணங்கள் என்றாலும் இவ்விரண்டு பயணமும் ஒரே வித அனுபவத்தையே கொடுத்தன. இதை அனுபவம் என்று சொல்லுவதை விட, ஒருவித மன அயர்ச்சி என்று சொல்வது இன்னும் பொருத்தமாக இருக்கும்.

இரண்டு பயணங்களிலுமே என் பால்யகால நண்பர்களில் சிலரைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. பதினேழு பதினெட்டு வருடங்களுக்கு பிறகு அவர்களில் சிலரைச் சந்தித்தேன். பிளஸ் டூ படித்துவிட்டு, கல்லூரி படிப்புக்கு பெங்களூர் போனவன். அங்கே ஏழுவருடம், பின் சென்னையில் பத்துவருடம் என என் கிராமத்தையும் நண்பர்களையும் பிரிந்து ரொம்ப நாட்கள் ஆகிவிட்டது. இடையில் அவ்வப்போது சென்றிருந்தாலும் அவை எல்லாம் குறுகிய பயணமாக அமைந்ததனால் சிலரைச் சந்தித்தும், பலரைச் சந்திக்காமலும் இருந்திருக்கிறேன். அப்படிச் சந்தித்த, சந்திக்காது விட்டுப்போன சிலரை இப்பயணத்தில் சந்தித்தேன்.

இந்த பதினெட்டு ஆண்டு கால இடைவெளியில் எங்களிடையே பல மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன. பலர் (ஏன்?!.. எல்லாருமே!) திருமணம் முடித்து பிள்ளைகள் பெற்றுவிட்டனர். வேலை, கல்யாணம், பிள்ளை, வீடு கட்டுதல் என சமூக மதிப்பீட்டுத் தளத்தில் நிறைவு பெற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கை மகிழ்ச்சிகரமானதாக, அதற்கே உரிய இன்ப துன்பங்களின் வழியே வழிந்தோடிக்கொண்டிருக்கிறது.

நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகான சந்தித்தலில் மகிழ்ச்சியை பரிமாறிக்கொண்டிருந்தோம். அவர்கள் வாழ்க்கையில் பல படிகள் கடந்து வந்துவிட்டார்கள். அவர்களில் ஒருவனான நான் எங்கே நிற்கிறேன் என்ற கேள்வியை எதிர்கொள்ளும் வரை..!

இத்தகைய கேள்வி எழும் சந்தர்ப்பம், பல சந்திப்புகளில் அமைந்தது. ஒன்று நண்பர்கள் அதை நேரடியாக கேட்டார்கள் அல்லது பேசும் தோரணையில் அதே கேள்வியை என் எண்ணத்தில் ஏற்படுத்தினார்கள்.

பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படித்துவிட்டு இராணுவத்தில் பணிபுரியச் சென்றுவிட்ட ஒரு நண்பர். பள்ளியில் எனக்கு மூத்தவர். ஒரு வகுப்பு முன் கடந்தவர். ஆனாலும் நண்பர். பல வருடங்களுக்கு பின் அவரைச் சந்திக்கிறேன். அவர் இப்படி என்னிடம் கேட்டார், “ஆமாம் நீ சினிமாவில் இருக்கியாமே? ஏண்டா? கோபி சொன்னான். எனக்கு ஆச்சரியம் தாங்கல.. நீ நல்ல பையனாச்சே?!”

இந்த கேள்வியைச் சரியாக புரிந்துக்கொள்ளுங்கள். என் நண்பன் ஒருவன் என்னைப்பற்றி அவரிடம், நான் சினிமாவில் இருப்பதை சொல்லி இருக்கிறான். அதற்கு அவரின் ரியாக்‌ஷன் ‘அட அவன் (நான்) நல்ல பையனாச்சே’ என்பது. அதாவது நல்ல பையனான நான், சினிமாவில் ஏன் இருக்கிறேன்? என்பதும் ஏன் இத்தகைய மோசமான நிலையில் இருக்கிறேன் என்பதும் அவரின் ஆதங்கம். இதை அவர் என்னிடமே சொன்னபோது அதற்கு நான் என்ன ரியாக்‌ஷன் செய்வது என்று தெரியவில்லை.

அடுத்து, மற்றொரு நண்பர். இத்தனை வருடங்களில் அவ்வப்போது சந்திக்க கூடியவர்தான். பத்தாவதிலேயோ அல்லது பன்னிரெண்டாவதிலேயே படிப்பை மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு, குடும்பத் தொழிலான ஸ்டேஷனரி கடை நடத்திக் கொண்டிருப்பவர். இம்முறை என்னிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தார். இப்போது என்ன படம் செய்கிறேன், வேலை எல்லாம் எப்படிப் போய் கொண்டிருக்கிறது என்றெல்லாம் விசாரித்தவர். கடைசியாக, மெல்லிய குரலில் கேட்டார் “எப்படிச் சமாளிக்கற? இது தேவைதானா?”

இந்த இரண்டு கேள்விகளும், என் வேலை மட்டும் சார்ந்த கேள்விகள் அல்ல. இவ்வளவு நாட்கள் நான் வாழ்ந்த ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையின் மீது வைக்க பட்ட கேள்விகள் என்பதாய் பார்க்கிறேன். ஏனெனில் எல்லாரையும் போல, கடமையாகக் கொள்ளப்பட்ட பள்ளி படிப்பிற்கு பிறகு என் வாழ்க்கையை முன் நகர்த்த நான் ஈடுபட்ட அத்தனை செயல்களையும் இக்கேள்விகள் அர்த்தமற்றதாக்கிவிடுகின்றன.

ஆம்.. எல்லாரையும் போல், படிப்பு, வேலை, திருமணம், குழந்தை, வீடுகட்டுதல் என்று இல்லாமல்.. லட்சியம், போராட்டம், புண்ணாக்கு என்று உழலும் நான், அவர்களால் எப்படி மதிப்பிடப்படுகிறேன் என்பதை அறியும் போது, மிகுந்த ஆச்சரியத்துக்கும், அதிர்ச்சிக்கும் ஆளாகிறேன்.

இன்று, நான் வாழ்க்கையில் கீழ் நிலையில் இருப்பதாக அவர்கள் மதிப்பிடுகிறார்கள். ஒருவர் என் தொழிலையே சந்தேகிக்கிறார். ஒழுக்கமற்றதாக, சமூக மதிப்பீடுகளுக்கு அடங்காததாக, நல்ல பையனொருவன் இருக்கத் தகுதி அற்ற இடமாக அதை எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார். மற்றொருவர் இது ஒரு பிழைப்புக்கு ஆகாத தொழிலாக பார்க்கிறார் எனும் போது, நான் கொள்ளும் மனநிலையை எப்படி விவரிப்பது?

இதற்கா இத்தனை ஆண்டுகள் செலவழித்தேன்? இதற்கா இத்தனை வருட போராட்டம்? இதற்கா இத்தனைத் தகுதியாக்கிக் கொள்ளல்?

மனமெங்கும் பெரும் பாரம் குடி கொண்டது நண்பர்களே.. இச்சமூகம் ஒரு சினிமாக்காரனை (அட்லீஸ்டு.. வெற்றி பெறாதவனை) எப்படி மதிப்பிடுகிறது என்று பார்த்தீர்களா?

இவர்கள் ஒட்டுமொத்த சினிமாக்காரர்களையும் எப்படி மதிப்பிடுகிறார்கள் என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். ஒரு நண்பனான என்னையே இவர்கள் எங்கே வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை அறியும் போதுதான் ஒரு பெரும் கோபம் எழுகிறது. அவர்கள் என் மீது அன்பு கொண்டே கேட்டார்கள் என்ற போதும்.. அக்கேள்விகளுக்கு இரண்டு பதில்கள்தான் இருக்க முடியும்.

ஒன்று.. பிழைக்க வழியில்லாத, கேடு கெட்ட சினிமாவில் உழன்று கிடக்கும் நான், ஒரு துப்பு கெட்ட பிறவியாக இருக்க வேண்டும்.

இரண்டு.. மேற்சொன்னவர்களைப் போன்றோர் அறியாத ஏதோ ஒன்றை நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருப்பவனாக நான் இருக்க வேண்டும்.

இதில் எது சரி என்பதை, காலமும் நான் கொள்ளும் வெற்றியும்தான் சொல்ல வேண்டும்.

ஆனால் ஒன்றை மட்டும் என்னால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும் நண்பர்களே..

கடமைக்கு படித்து, பணம் மட்டுமே சம்பாதிக்க வேலைக்குப் போய், ஊர் மெச்சும் வாழ்க்கை வாழத் தகுதி அற்றவன் நான். விருப்பமற்றதாலோ, இயலாமையாலோ அத்தகைய ஒரு வாழ்க்கையை தேர்ந்தெடுக்காதவன். படிப்பு என்பது அறிதல் பொருட்டு என்று கொண்டவன். வாழ்க்கை என்பது கடமையின் பொருட்டும், அக்கடமை ஒரு இலக்கு நோக்கி ஒழுங்கு செய்யப்படவேண்டியது என்றும் கற்பிக்கப்பட்டவன். அதை நோக்கியே என் பயணம் என்பதையும் உறுதிப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறேன்.

சிறுவயது படக்கதை வாசிப்பும், ஓவியப் பயிற்சியும், புகைப்படங்களும் திரைப்படங்களும், புகைப்படத்துறை மீது ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தின. புகைப்படத்தின் நீட்சியான ஒளிப்பதிவின் மீது காதல் உண்டானது ‘பெரிதினும் பெரிது கேள்’ வழி வந்தது. பள்ளிப் படிப்பு முடிந்தபோது என் வருங்காலம் எதை நோக்கியது என்பதை முடிவெடுத்து வைத்திருந்தேன். அது திரைப்பட ஒளிப்பதிவாளனாகுவது. ஏன் ஒளிப்பதிவாளனாக ஆக வேண்டும்? சினிமாவின் மீது இருக்கும் மயக்கமா? ஆர்வக்கோளாறா? மோகமா? இவை எல்லாம் இல்லை என்று சொல்லிவிட்டு கடந்துவிட முடியும். அப்படி சொன்னால் அது முழு உண்மையாகாது நண்பர்களே.. ஆம், எல்லாரையும் போல சினிமாவின் மீது ஒருவித மயக்கமிருந்தது, மோகம் இருந்தது, ஆர்வம் இருந்தது. ஆனால் அது கோளாறு இல்லை.!

இங்கே சமூகத்தில் பெரும்பாலானோருக்கு ஒன்று புரிவதில்லை, திரைத்துறையில் வெற்றி கொள்வதற்கு எத்தனை முயற்சியும் தகுதியும் வேண்டும் என்பது. அதை வெறும் உல்லாச இடமாக கருதுகிறார்கள். விளையாட்டில், அரசியலில், ஏன் ஒரு பெரும் அரசுப்பணியில் தங்களுக்கான இடத்தை அடைவது எவ்வளவு கடினமோ, அதேவிதமான கடினம் இங்கேயும் உண்டு. ஒரு மாவட்ட ஆட்சித்தலைவர், மருத்துவர், பொறியாளர் வேலைகளுக்கு என்ன தகுதி வேண்டுமோ அதே போன்றதொரு தகுதி திரைத்துறையில் வெற்றி பெறவும் தேவையாக இருக்கிறது. இவ்வேலைகளை விடவும் திரைத்துறையில் இயக்குனராக, ஒளிப்பதிவாளராக, கலை இயக்குனராக, படத்தொகுப்பாளராக, இசைப்பொறியாளராக இருப்பதில் எவ்வித தகுதிக் குறைவும் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை.

ஒளிப்பதிவாளனாக உருவாக வேண்டும் என்று முடிவெடுத்ததும், நான் ஒன்றும் திரைத்துறையை நோக்கி ஓடி வந்துவிடவில்லை. அது ஒரு நீண்ட நாள் இலக்காகத்தான் நிர்ணயித்திருந்தேன். அதை நோக்கிய படிக்கட்டுகளை செதுக்கும் வேலையைத்தான் இவ்வளவு நாட்களும் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். பள்ளிப் படிப்புக்கு பிறகு, கல்லூரிப் படிப்பு, அதனோடு சேர்ந்து புகைப்படக்கலையிலும் கிராபிக் டிசைனராக தேர்ச்சி, விகடனில் மாணவ பத்திரிக்கையாளர் பயிற்சியும், அது கொடுத்த தன்னம்பிக்கையின் வாயிலாக திரைத்துறை பிரவேசமும் என அது ஏழு வருடங்களை எடுத்துக்கொண்டது. ஐந்து வருடங்கள் உதவி ஒளிப்பதிவாளனாக பயிற்சி பெற்று இறுதியில் ஒளிப்பதிவாளனாக என் இலக்கை அடைந்துவிட்டேன். ஆனால் அது முடிவன்று. ஏனெனில், சினிமாவில் வெற்றி பெற்றவனாகவும் இருக்க வேண்டும். இல்லையேல், அதற்கென்று எவ்வித மதிப்பும் கிடையாது.. பாம்பாக இருந்தாலும் சிவனின் கழுத்திலிருக்கும் பாம்பாக இருக்க வேண்டும்.

சிவனின் கழுத்திலிருக்கும் பாம்பாக இருக்கதான் எத்தனை போராட்டம்? எத்தனை அவமானங்கள்? எத்தனை இழப்புகள்?

இதற்குத்தான் பதினெட்டு ஆண்டுகள் தேவைப்பட்டன. இதற்குத்தான் பல வருடங்கள் ஊருக்குப் போகாமல் இருக்க வேண்டியதிருந்தது. இதற்குத்தான் பல வருடங்கள் தந்தையின் புறக்கணிப்பை ஏற்க வேண்டியதிருந்தது. இதற்குதான் காதலை விட்டு கொடுக்க வேண்டியதிருந்தது. இதற்குத்தான் தந்தைக்கு இறுதி சடங்கு செய்ய முடியாதவனாக இருக்க வேண்டியிருந்தது. இதற்குதான் முப்பத்தைந்து வயதுக்கப்புறமும் பிரமச்சாரியாக இருக்க வேண்டியதாக இருக்கிறது. இத்தனை நாட்களையும்தான் என் நண்பர்களின் கேள்விகள் அர்த்தமற்றதாக்கி விட்டன. இவ்வளவு நாட்கள் மெனக்கெட்டது அத்தனையும் பயனற்றதோ? வாழ்க்கையை வீணடித்துவிட்டோமோ? என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்தும் சாத்தியத்தை உண்டாக்கிவிட்டார்கள்.

வெற்றியைச் சந்திக்கும் முன்னர் வரையான சூழலை ஒருவன் எப்படி எதிர்கொள்ளவேண்டிவரும் என்பதை நான் அறிந்தவனே ஆனாலும் அதை நேரில் அனுபவிக்கையில், அதையும் நானறிந்த நண்பர்களிடமே பெற்றதும் அதன் வலியை எனக்கு உணர்த்தியது.

ஆனால் நண்பர்களே.. இப்படி வாழ்க்கையை வீணடித்தவன் நான் மட்டுமல்ல. என்னைப்போலவே பல நண்பர்களை நான் அறிவேன். நான் கடந்துவந்த பாதையை இங்கே சொல்லிவிட்டேன். அப்படி சொல்ல வாய்ப்பற்றவர்கள் பலருண்டு. அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் இருக்கும் வேட்கையை அறிவேன். அவர்களின் தகுதிகளை அறிவேன். அவர்களின் முயற்சியையும் இழப்பையும் வேதனையும் அறிவேன். அவற்றுக்குப் பின்னே பெரும் கனவொன்று உண்டு என்பதும் அதை நனவாக்க முயலும் அவர்களின் தகுதியும், இருப்புமே என்னை மீட்டெடுக்கின்றன. இத்தனை பேரின் இருப்பும் முயற்சியும் பொருளற்றவை அல்ல என்பதை உணர்ந்தவனாக, என் அவநம்பிக்கைகளைத் துரத்தி அடிக்கிறேன். அவர்களின் பொருட்டே, அவர்களைக் கொண்டே என் மீது ஏவப்பட்ட அக்கேள்விகளை துடைத்து எறியவும் முற்படுகிறேன்.

நல்லவர்கள் இருக்கத் தகுதி அற்ற இடமாக, பிழைக்க வழி அற்ற துறையாக சினிமா இல்லை என்பதற்கு என் நண்பர்களே சாட்சி. நேர்மையான, தகுதியான பல நண்பர்களை நான் அறிவேன். அவர்களே என்னைப் பலவானாக்குகிறார்கள். அவர்களே என்னை நம்பிக்கை கொள்ளச் செய்கிறார்கள். இதே கேள்விகளை அவர்களும் எதிர்கொண்டிருக்கக் கூடும். அவர்களின் வாழ்க்கையும் கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட்டிருக்க கூடும் என்பதை உணர்ந்தே இருக்கிறேன்.

அவர்களின் பொருட்டும் இக்கேள்வியை இங்கே பதிவும் செய்கிறேன்.

நாங்கள் என்ன.. மதியற்ற, ஒழுக்கமற்ற, பிழைக்கத் தெரியா துப்பு கெட்டவர்களா?

இது மேம்படுதல் நேரம் (Time for an update)

அண்மையில் ஒரு முக்கியமான ஹாலிவுட் இயக்குனரின் '3D' படமொன்றைப் பார்க்க சத்யம் போயிருந்தேன். அது என்ன படம் என்று சொன்னால், இங்கேயே இக்கட்டுரையை மூடிவிட்டு ஓடிவிடுவீர்களோ என்று பயமாகயிருக்கிறது. அவ்வளவு மொக்கையான படமது. இக்கட்டுரை அப்படத்தைப்பற்றியது அல்ல என்பதனால், நீங்கள் தைரியமாகத் தொடர்ந்து படிக்கலாம்.

பார்க்கப்போன படம் ‘3D' படமென்பதால், இதனிடையே திரையிடப்பட்ட மற்ற படங்களின் முன்னோட்டமும் ‘3D'-ஆக அமைந்தது. மூன்று படங்களுக்கான முன்னோட்டத்தைப் பார்க்க முடிந்தது. அதில் ஒன்று 'The Hobbit ' திரைப்படத்தினுடையது. நான் இதுவரை பல ‘3D' படங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன், ஆனால் 'The Hobbit ' படத்தின் முன்னோட்டம் திரையில் ஓடத் துவங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே அதிலிருக்கும் வித்தியாசத்தை உணரமுடிந்தது.

‘3D’ திரைப்படம் என்பது, திரையில் முப்பரிமாணத் தன்மையை கொண்டுவர முயலும் ஒரு முயற்சி. கதாபாத்திரங்களை, அவர்களின் சூழலில் ‘foreground’ மற்றும் ‘background’-இலிருந்து பிரித்துக் காட்ட முயல்வது. அத்துடன் திரைக்கும் பார்வையாளனுக்கும் இடையே இருக்கும் இடைவெளியை திரையில் காட்டப்படும் காட்சிகளில் இருக்கும் ‘Foreground Object’ மூலம் நிறைக்க முயல்வது. பொதுவாக இந்த யுத்தி, அதிகம் பார்வையாளனை பயமுறுத்தவும், சட்டென்று அதிர்ச்சி கொள்ள வைப்பதற்கும் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதை நீங்கள் அறிந்திருப்பீர்கள். (உங்களை நோக்கி வரும் ஈட்டி, கை, நெருப்பு).

இதற்காக பல தொழில்நுட்பங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. இரண்டு கேமராக்களை அருகருகில் வைத்து, படம் பிடித்து அதை இரு புரொஜக்டர்கள் கொண்டு திரையிடுவதில் துவங்கி, ஒரு கேமராவில் இரண்டு லென்சுகளைப் பொருத்தி படம் பிடிப்பது எனத் தொடரும் இத்தொழில்நுட்பம், நவீன டிஜிட்டல் காலத்தில் மேலும் பல முன்னேற்றங்களை அடைந்திருக்கிறது. வழக்கமான முறையில் படம் பிடிக்கப்பட்ட காட்சிகளைக்கூட டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பத்தில் ‘3D’ காட்சியாக மாற்றிவிட முடிகிறது இப்போது.

இப்படி ஒவ்வொரு தொழில்நுட்பத்திற்கும் உரிய முறையில், முப்பரிமாணத்தன்மை திரையில் காட்சிப் படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. அதாவது நாம் இயற்கையாக பார்க்கும் உலகம் முப்பரிமாணத்தன்மை கொண்டது அல்லவா? அதற்கு இணையாக, அதேபோலான உணர்வை இருபரிமாணத்திரையில் காட்டப்படும் காட்சியிலும் கொண்டு வந்துவிட வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் பல காலமாக நம் தொழில்நுட்பவியலாளர்களும் கலைஞர்களும் முயன்று கொண்டிருக்கிறார்கள். அது கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் சாத்தியப்பட்டுக்
கொண்டிருக்கிறது. இன்னும் அதன் முழுமையை அடையவில்லை. எனினும், நம்மால் ஒரு ‘3D’ திரைப்படத்தைப் பார்க்கும்போது அது கொடுக்கும் பரவசத்தை உணரமுடிகிறது. ‘அவதார்’ திரைப்படம் ‘3D’ அனுபவத்தை அடுத்த கட்டத்திற்குக் கொண்டுசென்றது. அதற்காகப் பயன்படுத்தப்பட்ட தொழில்நுட்பம், கேமரா (Simulcam) போன்றவற்றைப்பற்றி தனியாக ஒரு கட்டுரையே எழுதலாம். அதை இங்கே விவரித்தால் இக்கட்டுரையில் சொல்ல வந்த செய்தியை சொல்லமுடியாது என்பதனால், அதை அப்புறம் பார்த்துக்கொள்ளலாம்.

‘The Hobbit ’ படத்தின் முன்னோட்டம் திரையில் ஓடத் துவங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே அதிலிருக்கும் வித்தியாசத்தை உணரமுடிந்தது என்று சொல்லி இருந்தேன் அல்லவா? அது என்னவென்றால், காட்சி ஓட ஆரம்பித்த சிறிது நேரத்திலேயே, திரையில் இருந்த கதாபாத்திரங்கள், பார்வையாளனுக்கும் திரைக்கும் இடைப்பட்ட இடைவெளியை நிறைத்தார்கள். எனக்கும் திரைக்கும் இடையே இருந்த இடைவெளியில், திரையிலிருந்து வெளிப்பட்ட கதாபாத்திரம் நின்று கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தேன். திரையில் இருந்த காட்சியில் அதன் பின்புலங்கள் (background) நீண்டு விரிந்து உட்செல்லுவதை உணரமுடிந்தது. அதாவது ஒரு ‘3D’ திரைப்படத்தின் ஆதார நோக்கமான முப்பரிமாணத்தன்மையை முழுமையாக உணரமுடிந்தது. கதாபாத்திரங்கள் அதன் சூழலிலிருந்து பிரிந்து அதன் ’foreground’ மற்றும் ‘background’-லிருந்து பிரிந்திருந்தது மட்டுமல்லாமல் அது ஒரு முழுமையான முப்பரிமாணத்தை கொடுத்தது. எனக்கோ பயங்கர பரவசம். திரையில் வரும் காட்சியில் எதை பார்ப்பது என்றே தெரியவில்லை. கண்களை அங்கே இங்கே என்று ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு முப்பரிமாண உலகில் இருப்பதாக உணர்ந்தேன். காட்சிகள் ஓட ஓட.. பரவசம் அதிகமானது. ஆஹா.. ஆஹா என மனம் மகிழ்ந்தது.

‘The Hobbit ’ படத்தின் முன்னோட்டம் முடிந்து, அடுத்தப்படத்தின் முன்னோட்டம் ஓடத் துவங்கியது. ஆனால் இதில் முன்பு பார்த்த மாதிரியான முப்பரிமாணத்தன்மை இல்லை. அது வழக்கமானது போல இருந்தது. பின்பு முன்னோட்டங்கள் முடிந்து படம் ஓடத்துவங்கியது. அதுவும் அப்படித்தான் வழக்கம்போல இருந்தது. பார்த்த திரைப்படமோ மகாமொக்கையான ஒரு படம். அப்படம் கொடுத்த ஏமாற்றத்தையும் மீறி என் மனமெங்கும் ‘The Hobbit ’ படத்தின் முன்னோட்டம் கொடுத்த அனுபவமும், பரவசமும் நிறைந்திருந்தது.

வீட்டிற்கு வந்து, அப்படி என்னதான் ‘The Hobbit ’ திரைப்படத்தில் செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்று இணையத்தில் தேடினால், அதன் இயக்குனர் ‘பீட்டர் ஜாக்சன்’ (Peter Jackson) இப்படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும் தொழில்நுட்பத்தைப் பற்றி பல தகவல்களைக் கொடுத்திருக்கிறார். அதில் முக்கியமானது இப்படம் ‘48 fps' முறையில் படம் பிடிக்கப்பட்டு ‘48 fps'-இல் திரையிடப்படுவதையும் பற்றியது.

வழக்கமாக திரைப்படங்கள் ‘24 fps'-இல் படம் பிடிக்கப்பட்டு ‘24 fps'-இல் திரையிடப்படுவதை நாம் அறிந்திருப்போம். அதேபோல் ’Slow motion’ ஷாட்டுகளை உருவாக்க ‘48 fps' முதல் ‘150 fps' வரை படம் பிடித்து அதை ‘24 fps'-இல் திரையிடுவோம்.

தற்போது நவீன கேமராக்களின் வருகையால் ‘2000 fps'-இல் கூட படம் பிடிக்க முடிகிறது. ஆனால் இவை எல்லாம் ‘24 fps'-இல் தான் திரையிடப்படுகின்றன. ஆனால் ’The Hobbit ’ திரைப்படம் முழுவதுமே ‘48 fps'-இல் படம் பிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதேபோல் திரையிடுவது ‘48 fps'-இல் இருக்கிறது. இதனால் திரையில் காட்டப்படும் காட்சியின் தரம் கூடுகிறது என்கிறார் பீட்டர் ஜாக்சன். அதாவது இதுவரை திரைப்படத்தில், ஒரு நொடியில் நடக்கும் காட்சியை கொண்டுவர 24 ஃபிரேம்கள் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. பீட்டர் ஜாக்சன் அதை 48 ஃபிரேமாக அதிகரித்திருக்கிறார்.

நொடிக்கு 24 ஃபிரேம்கள் என்பதை புரிந்துக்கொள்ள.. ஒருவர் நடந்துகொண்டிருக்கிறார் என்று வைத்துக்கொள்ளுவோம். அவர் நடப்பதை படம் பிடிக்கும்போது நொடிக்கு 24 ஃபிரேம்கள் என்று ஒரு திரைப்படக்கேமரா படம் பிடிக்கிறது. அதாவது அந்த 24 ஃபிரேம்களில் அவர் குறிப்பிட்ட தூரம் நகர்ந்திருப்பார் இல்லையா? அப்படியானால் ஒவ்வொரு ஃபிரேமிலும் அவர் கொஞ்சம் நகர்ந்திருக்கவேண்டும். இப்படி ஒரு ஃபிரேமுக்கும் அடுத்த ஃபிரேமுக்கும் இடையில் ஏற்படும் நகர்வு, பதிவாக்கப்படும்போது கொஞ்சம் தெளிவில்லாமல் ‘blur’-ஆக இருக்கும். ஆனால் நொடிக்கு 24 ஃபிரேம்கள் என்ற கணக்கில் வேகமாக அவை திரையிடப்படுவதால் நாம் அதை உணர்வதில்லை. இதையே நொடிக்கு 48 ஃபிரேம்கள் என்று படம் பிடித்தால், அந்த நகர்வு இரண்டு மடங்கு அதிகமான ஃபிரேம்களில் படம் பிடிக்கப்படுவதோடு, ஒவ்வொரு நகர்வும் துல்லியமாக (clarity/sharp)-ஆக பதிவாகும். இதனால் நமக்கு clarity மற்றும் smooth-ஆன படம் கிடைக்கிறது.

24 fps-இல் படம் பிடிப்பது என்பது 1920-களின் பிற்பகுதியில்(1927?) வந்தது. அதற்கு முன்பு வரை 16 fps-களில் படம் பிடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். சார்லி சாப்லின் படங்களில் பார்த்திருக்கலாம். பிறகு 24 fps என்பதை அடிப்படை/ஆதார ஃபிரேம் ரேட்டாக (frame rate) நிர்ணயித்தார்கள். அதற்கு காரணம் திரைப்பட சுருளோடு இணைந்திருந்த ஒலியை பிரித்தெடுக்க உபயோகிக்கப்பட்ட அப்போதைய தொழில்நுட்பத் தேவையாக இருக்கலாம் (24 fps was chosen based on the technical requirements of the early sound era. I suspect it was the
minimum speed required to get some audio fidelity out of the first optical sound tracks- peter jackson)

அதேபோல் நொடிக்கு 24 ஃபிரேம்கள் பயன்படுத்துவதே மிக அதிக செலவு பிடிக்கும் ஒரு செயல். 35mm படச்சுருள் அதிக விலை உடையது. ஆகையால் குறைந்த பட்ச செலவில், நமக்கு தேவையான இயல்பு நிலை நகர்வை திரையில் கொண்டுவர தேவையான ஃபிரேம் ரேட்டை (frame rate) அடிப்படைத் தேவையாக நிர்ணயித்தார்கள். அதன் அடிப்படையில் கடந்த 90 வருடங்களாக நாம் திரைப்படங்களை 24 ஃபிரேம்களின் படம்பிடித்து 24 ஃபிரேம்களில் திரையிட்டுக்கொண்டிருக்கிறோம். அதற்கு ஏற்ற வகையில் கேமராவும் புரஜக்டரும் வடிவமைக்கப்பட்டன. இந்த ஃபிரேம் எண்ணிக்கையை மாற்றுவது என்பது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை. அதற்காக கருவிகள் தனியாக உருவாக்க வேண்டியிருக்கும்.

ஆனால் தற்போதைய டிஜிட்டல் சூழலில், எத்தகைய மாற்றங்களையும் சுலபமாக நிகழ்த்திவிட முடிகிறது. அதற்கான சாத்தியத்தை டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பம் ஏற்படுத்தி கொடுக்கிறது. செலவும் அதிகரிப்பதில்லை. இப்போது இருக்கும் டிஜிட்டல் கேமராவிலும் டிஜிட்டல் புரஜக்டரிலும் 48fps-ஆக மாற்ற அதன் மென்பொருளை மேம்படுத்தினாலேயே (update) போதுமானது. ஆகையில் இப்போது 48fps-க்கு மாறுவதில் எவ்வகை சிக்கலும் இல்லை என்கிறார் ஜாக்சன்.

ஆகையால், தன் ’The Hobbit ’ திரைப்படத்தை 48fps-இல் எடுத்து இருக்கிறார். இதன் மூலம் மிகத் தெளிவானக் காட்சிகளைப் பார்க்க முடியும் என்றும், ‘3D’ காட்சிப்படுத்துதலில் முப்பரிமாணத் தன்மையை அதிகரிக்க முடியும் என்றும் கூறுகிறார். அதன்படியே பல சோதனைகள் செய்து பார்த்து, அதில் திருப்தி கொண்டு, படத்தை எடுத்திருக்கிறார். மேலும் வழக்கமான கேமரா ‘Shutter Angle' ஆன 172.8 அல்லது 180 டிகிரி இல்லாமல் 270 டிகிரி ஷட்டர் ஆங்கிளைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார். RED Epic கேமராவில் 5K -வில் படம் பிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இப்படத்தை 48fps-இல் திரையிடத் தேவையான திரையரங்குகள் உலக முழுவதும் 10,000 இருப்பதாக சொல்லுகிறார். அப்படி 48fps-இல் திரையிடும் வசதி இல்லாத திரையரங்குகளுக்கு வழக்கம் போல 24fps-இல் ஓடும் காட்சி பிரதியும் தயார் செய்யப்படுகிறது. (நான் பார்த்த முன்னோட்டம் 24fps-இல் திரையிடப்பட்டது என நினைக்கிறேன்)

அண்மையில் இப்படத்திலிருந்து சில காட்சிகளை ‘Cinemacon exhibitors convention’ in Las Vegas-வில் திரையிடப்பட்டது. அதைப் பார்த்த ரசிகர்களும் தொழில்நுட்ப வல்லுனர்களும் மாறுபட்டக் கருத்தைச் சொல்லி இருக்கிறார்கள். பிடித்தது என்று சிலரும், பிடிக்கவில்லை, காட்சிகள் HD video-வைப் போன்று இருக்கிறது என்றும் "looked like a made-for-TV movie" என்றும் ஒரு திரைப்படம் பார்க்கும் அனுபவத்தை இது கொடுக்கவில்லை என்றும் சொல்லி இருக்கிறார்கள். அதற்கு ஜாக்சன் பதிலளித்திருக்கிறார். “இவர்கள் இந்த புதிய தொழில்நுட்பத்திற்கு இன்னும் பழகவில்லை, பத்து நிமிடம் காட்சியிடல் போதுமானதாக இருந்திருக்காது. பழக இன்னும் நேரம் தேவைப்படும்” என்று. மேலும் முழுப்படமும் பார்க்கும்போது அதை அவர்கள் ரசிப்பார்கள் என்கிறார். அதுவும் ஒரு காவியப் படத்தை 3D-இல் பார்க்க 48fps பெரிதும் உதவும் என்கிறார். மேலும் வருங்காலம் இதை தொடரவும் வாய்ப்பு இருக்கிறது என்கிறார்.

எனக்கு என்னவோ அவர் சொல்லுவதுதான் நடக்க போகிறது என்று தோன்றுகிறது. 24fps-இலிருந்து 48fps-க்கு மாறி விடுவோம் என்றுதான் நினைக்கிறேன். இப்படித்தான் பல நிலைகளை கடந்து நாம் இன்று இருக்கும் நிலைக்கு வந்திருக்கிறோம். மாற்றம் இல்லாதது எதுவும் உண்டா? வாருங்கள் இது மேம்படுத்தலுக்கான நேரம். மேம்படுவோம்.