நாம் அந்நியர்கள்

இரண்டு இனங்கள் தங்களுக்குள் அடித்துக்கொண்டு 5,00,000 முதல் 10,00,000 மக்கள் வரை படுகொலை செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஐக்கிய நாடுகள் சபை தங்களால் இதைத் தடுக்க முடியாது என்று வெளியேறி இருக்கிறது. அமெரிக்கா வணிகம் பார்த்திருக்கிறது. மற்ற நாடுகள் ஒதுங்கி இருந்திருக்கின்றன. உலகம் கைக்கட்டி வேடிக்கைப் பார்த்திருக்கிறது. 


இது சமீபத்தில் நமக்கு அருகில் நிகழ்ந்த ஒன்றாக நீங்கள் நினைப்பீர்கள். ஆனால் இது அதுவல்ல. இது நடந்து சில வருடங்கள் ஆகி விட்டன. ஆனால் சம்பவங்கள் ஒன்றுதான். 

'ருவாண்டா படுகொலைகள்' என்று அழைக்கப்படும் அந்த அவலம் ருவாண்டாவில் நடந்தது. 1994 ஆம் ஆண்டு. அடித்துக்கொண்ட இரண்டு இனம் 'துட்ஸி'(Tutsi) மற்றும் 'உத்து'(Hutu).


ருவாண்டா ஆப்பிரிக்காவில் மத்திய கிழக்கில் இருக்கும் ஒரு நாடு. அதைச் சுற்றி இருக்கும் நாடுகள் 'உகாண்டா', 'புருண்டி', காங்கோ மற்றும் 'தான்சான்யா'. எல்லா நாடுகளைப்போலத்தான் பல இனங்கள் இருந்தாலும் 'துட்ஸி' மற்றும் 'உத்து' இனங்கள் பெருன்பான்மையானவை. 


பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் 'துட்ஸி' இனம் அதிகாரத்திலிருந்திருக்கிறது. 1886-இல் ஜெர்மானியர்களால் பிடிக்கப்பட்டு பின்பு 1919-இல் 'வார்சைலஸ்' ஒப்பந்தத்திற்குப் பிறகு பெல்ஜியம் ஆட்சியின் கீழ் வந்தது. அவர்களின் ஆட்சியின் கீழ் 'துட்ஸி' இனம், அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டு படிப்பு, அரசியல் மற்றும் வணிகத்தில் மேன்மையடைதது. இரண்டு இனத்திற்குமான பகை அதிகப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. இது எங்கேயும் காலனி அரசுகளால் கைகொள்ளப்படும் முறைதான். 


1959-களில் 'உத்து' இனத்தலைவர்களால் சமூக எழுச்சிப்போராட்டங்கள் நடத்த இயக்கங்கள் துவங்கப்பட்டு போராடத் துவங்கினர். இது முதல் 'ருவாண்டா உள்நாட்டு யுத்தமாக' மாறி 20,000 'துட்ஸி' மக்கள் கொல்லப்பட்டனர், 2,00,000 'துட்ஸி' மக்கள் நாட்டைவிட்டு அகதிகளாக எல்லை கடந்துப் போனார்கள். ருவாண்டா 1961-இல் பெல்ஜியத்திடமிருந்து விடுதலை பெற்றது. அதிகாரத்தில் 'உத்து' இனம்.


அகதிகளாக வெளியேறிய 'துட்ஸி' மக்களைக்கொண்டு Rwandan Patriotic Front (RPF) என்ற அரசியல் அமைப்பும், Rwandan Patriotic Army (RPA) என்ற இராணுவ அமைப்பும் ஏற்படுத்தப்பட்டது. அதிலிருந்து இரண்டு இனத்திற்கும் தொடர்ந்து சண்டைகள் நடந்து கொண்டிருந்தன. 


1993-இல் போராளிகளுக்கும் (RPF) ருவாண்டன் அரசாங்கத்திற்கும் இடையே தான்சானியாவிலிருக்கும் 'அருஷா' நகரில் ஒரு அமைதி ஒப்பந்தம் (Arusha Accords) கையெழுத்தாக இருந்தது. அப்போது ருவாண்டாவின் அதிபராக இருந்த 'Juvenal Habyarimana' அதிகாரத்தை 'RPF'-யுடன் பகிர்ந்துக்கொள்ள முதலில் மறுத்தார். பின்பு அவர் சம்மதித்தப்போது 'RPF' கையெழுத்திட மறுத்தது. மொத்தத்தில் 'அமைதி ஒப்பந்தம்' நிறைவேறாமல் அப்படியே இருந்தது.


இந்த நிலைமையில் ஏப்ரல் 6,1994. 'புருண்டி' அதிபரும் ருவாண்டா அதிபர் 'Juvenal Habyarimana'வும் வந்த விமானம் ருவாண்டா தலைநகர் 'கிகாளி'(Kigali) விமானத்தளத்தில் சுட்டு வீழ்த்தப்பட்டது. அதில் இருவரும் இறக்க, மீண்டும் கலவரம் துவங்கியது. 


நாடு முழுவதும்  'Interahamwe' மற்றும் 'Impuzamugambi' ஆகிய இரண்டு 'உத்து' படைகளால் துண்டாடப்பட்டது. கலவரங்கள், படுகொலைகள் துவங்கப்பட்டன. இதற்கு ஆளும் 'உத்து' அரசாங்கமே உதவி செய்தது. 


அப்போது அங்கே முகாமிட்டிருந்த ஐக்கியநாட்டுப் படைத்தளபதிக்கும் 'ருவாண்டன் விமானப்படை' பிரிவினர்க்கும் வாக்குவாதம் முற்றியதால், நிலைமை தங்கள் கைமீறிப் போவதால் நிலைமையைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவரும் அதிகாரத்தை அப்போதைய ருவாண்டா பிரதமர் 'Agathe Uwilingiyimana'-விடம் ஒப்படைத்து, அவருக்கு பாதுகாப்பாக பத்து வீரர்களும் கொடுக்கப்பட்டனர். பிரதமர் வானொலியில் அமைதிக்கான வேண்டுகோள் கொடுக்க நினைத்தார். ஆனால் வானொலி நிலையம் கைப்பற்றப்பட்டிருந்தது. அதனால் அவர் தன் பேச்சை ரத்து செய்யவேண்டியதாகிற்று. பின்பு பிற்பகலில் அவர் படுகொலை செய்யப்பட்டார். பாதுகாப்பு படையும் படுகொலை செய்யப்பட்டது.


நாடு முழுவது இருந்த 'துட்ஸி' மக்கள் கொல்லப்பட்டனர். முற்போக்கு 'உத்து' இனத்தவரும் கொல்லப்பட்டனர். மக்கள், அவர்களின் பக்கத்து வீட்டினர்களாலேயே கொல்லப்பட்டனர். அரசாங்கம் கொடுத்த துப்பாக்கியையும், வெடிகுண்டுகளையும் வைத்துக் கொன்றனர். மாதாக்கோவில்களில் அடைக்கலம் அடைந்தவர்களை கோவிலோடு சேர்த்து எரித்தனர். ரோடுகள் முழுவதும் தடைகள் ஏற்படுத்தப்பட்டது. மக்கள் கொத்து கொத்தாக கொன்று குவிக்கப்பட்டனர்.


இராணுவம் ஊர் ஊராகச் சென்று வானொலியில், தன் பக்கத்து வீட்டுக்காரரைக் கொல்லும்படி 'உத்து' மக்களிடம் கட்டளை இட்டார்கள், மறுத்தவர்கள், தாங்களே தங்களைக் கொல்லத் தூண்டப்பட்டனர். இரண்டு மாதங்கள் இந்த படுகொலைகள் நிகழ்ந்தது. பல நாடுகள், தங்கள் தூதரகங்களை இழுத்து மூடிவிட்டு ஓடிவிட்டன. 

கிகாளியில் 'துட்ஸி' மக்கள் பதுங்கிருந்த பள்ளிக்கூடத்திற்கு (Ecole Technique Officialese school) வந்து இராணுவம், அங்கே காவலுக்கிருந்த பெல்ஜியம் அமைதிப்படையை (UNAMIR) வெளியேச் சொல்லியது. கொல்ல வந்தவர்கள் வெளியே காத்திருக்க, ஏப்ரல் 11,1994-இல் அப்பாவி மக்களை அம்போவென்று விட்டு விட்டு பெல்ஜியம் படை வெளியேர, 'உத்து' இராணுவம் பள்ளிக்குள் புகுந்து அப்பாவி மக்களை கொன்று குவித்தது. அன்று அவர்கள் 500க்கும் மேற்பட்ட சிறுவர்களோடு சேர்ந்து, இரண்டாயிரம் மக்களைக் கொன்றனர். ஜூலையில் 'துட்ஸி' புரட்சிப்படை (RPF) ஆட்சியைக் கைப்பற்றிய போதுதான், அந்த வெறியாட்டம் அடங்கியது.


ஏப்ரல் 6-லிருந்து ஜூலை மத்திய வரைக்கும் கணக்கு வழக்கில்லாமல் மக்கள் கொல்லப்பட்டனர். நாஜிக்கள் படுகொலைகள் மற்றும் கம்போடியா போல்பார்ட் படுகொலைகள் நிகழ்ந்தபோது அதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையை பதிவு செய்தார்கள். ஆனால் இங்கே கணக்கே இல்லை. சிலர் 5,00,000 முதல் 10,00,000 வரை இருக்கும் என குத்துமதிப்பாகச் சொன்னார்கள். ஐக்கிய நாட்டுச் சபை 8,00,000 என்றது.  


கலவரம் துவங்கியபோதே ஐக்கியநாட்டுப்படை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தன் ஆட்களை வெளியேற்றியது. பெல்ஜியம் அமைதிப்படை மட்டும் அங்கே இருந்தது, அதுவும் பிரதமரைக் காக்க இருந்தப் பாதுகாப்புப் படை கொல்லப்பட்டபோது தன் அமைதி முயற்சியை பின்வாங்கிகொண்டது. அந்தப் பள்ளிச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு முழுமையாக தன் படையை விலக்கிக்கொண்டது.


குறைவான ஐக்கிய நாட்டுப்படையைக் கொண்டு அதன் தளபதி 'Lt-Gen Dallaire' மட்டும் அங்கே இருந்து மற்ற வெளிநாட்டினரைப் பத்திரமாக வெளியேற்றினார். சில பகுதிகளை மட்டும் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொண்டு 'பாதுகாப்புப் பகுதியாக' அறிவித்து 20,000 'துட்ஸி' மக்களைக் காப்பாற்றினார். 


அமெரிக்கா, ருவாண்டாவின் உள்நாட்டுப் பிரச்சனையில் தலையிட மாட்டோம் என்று சொல்லிவிட்டது. படுகொலைகளுக்குப் பிறகும் அது தன் அமைதிப்படையை அனுப்ப மறுத்துவிட்டது. பின்னாளில் அதிபர் 'பில் கிளிங்டன்' ஃபிரண்ட்லைன் தொலைக்காட்சிக்கு பேட்டி கொடுக்கும் போது சொன்னார் "நாங்கள் 5000 யு.எஸ் துருப்புகளை அனுப்பியிருந்தால் 5,00,000 உயிர்கள் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கும் என நினைக்கிறேன் ".


மே 17,1994-இல் ஐ.நா, ருவாண்டாவில் படுகொலைகள் நடப்பதை உறுதிச்செய்தபோது, 5,00,000 மக்கள் கொல்லப்பட்டிருத்தார்கள் என 'ரெட் கிராஸ்' பதிவு செய்திருக்கிறது. ஐ.நா 5,500 துருப்புகளை ருவாண்டாவிற்கு அனுப்பியது. அதில் பெரும்பான்மையோர்கள் ஆப்பிரிக்க நாட்டைச் சார்ந்தவர்கள். 


இந்த எண்ணிகைதான் படுகொலைகள் துவங்குவதற்கு முன்பாக பாதுகாப்பிற்காக, ஐ.நா படைத்தளபதி கேட்ட படையின் எண்ணிக்கை. அப்போது தர மறுத்துவிட்டார்கள். அமெரிக்காவிடம் 50 பாதுகாப்பு வாகனங்களை ஐ.நா கேட்டபோது அந்த வாகனங்களை கொண்டுவந்து சேர்ப்பதற்கு போக்குவரத்துச் செலவுக்காக மட்டுமே 6.5 மில்லியக் கேட்டார்களாம். அந்தப் பேச்சுவார்த்தை இழுத்துக்கொண்டேபோனது. இங்கே பல லட்சம் உயிர்கள் காவு வாங்கப்பட்டது. பிணம் தின்னிக் கழுகுகள் தன் குணத்தை மாற்றிக்கொள்ளுமா என்ன?


ஐ.நா படைகள் படுகொலைகளைத் தடுக்க எந்தவித முயற்சியும் எடுக்காததால், ஜூன் 22-ஆவது நாள் பாதுகாப்பு அவை, பிரான்ஸின் படைகளை களமிறங்க அனுமதி அளித்தது. பிரான்ஸ் படைகள் பக்கத்து நாடுகளான கோமா (Goma) மற்றும் ஜயீர் (Zaire) நாடுகளில் களம் அமைத்து படுகொலைகளைத் தடுக்க முயன்றன. அவர்கள் வந்திறங்கிய போது பெரும்பான்மையான 'துட்ஸி' மக்கள் கொல்லப்பட்டிருந்தனர் அல்லது வெளியேற்றப்பட்டிருந்தனர். RPF படையைக் கொண்டு அரச படையை எதிர்த்து படுகொலைகள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவரப்பட்டன. RPF ஆட்சிக்கு வந்தது.


1997-க்குப்பிறகு அந்த படுகொலைகளுக்கு காரணமானவர்களை சட்டத்தின் முன் கொண்டுவர முயற்சி எடுக்கப்பட்டு, 2001-இல் சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. விசாரணைகள் துவங்கப்பட்டன. ஐ.நா-வும்  சர்வதேச குற்றவியல் மன்றம் அமைத்து விசாரிக்கத்துவங்கியது. அரசாங்க அதிகாரிகள் மற்றும் இராணுவ அதிகாரிகள் சம்பந்தப்பட்ட குற்றங்களை ஐ.நா-வும், உள்ளூர் கும்பலின் தலைவர்களை ருவாண்டாவும் விசாரித்தன. மரணதண்டனை சார்ந்த தண்டனைகளில் விவாதங்கள் ஏற்பட்டு இன்னும் அந்த வழக்குகள் இழுத்துக்கொண்டு இருக்கின்றன.


பத்து ஆண்டுகள் கடந்து 2004-இல் இந்தப் படுகொலைகள் நடந்த காலத்தை களமாக வைத்து 'ஹோட்டல் ருவாண்டா'(Hotel Rwanda) என்ற படம் வெளிவந்தது. 'Paul Rusesabagina' என்ற 'உத்து' இன மனிதன் தன் சக மனிதர்களை காப்பாற்றிய உண்மைச் சம்பவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. 'பவுல்' ஒரு வெளிநாட்டு விடுதியை (Hotel des Mille Collines) நிர்வகிக்கும் அதிகாரி. அவன் 'உத்து' இனத்தவன். ஆனால் அவன் மனைவி 'துட்ஸி' இனத்தைச் சார்ந்தவள். இந்தக் கலவரங்கள் துவங்கியபோது அவளையும் அவள் உறவினர்களையும் காப்பாற்ற முயற்சிக்கிறான். மேலும் அந்த விடுதியில் பணிபுரிபவர்களையும், அடைக்கலம் தேடி வந்தவர்களையும் காப்பாற்றுகிறான். இராணுவ அதிகாரிக்கு லஞ்சம் கொடுத்தும், தன் சேமிப்புப் பணத்தையெல்லாம் கொடுத்தும், 'துட்ஸி' இனத்தவர்களையும் காப்பாற்றுகிறான். அப்படி அவன் காப்பாற்றியது இரண்டாயிரத்துக்கும் மேற்பட்டோர்.

'Terry George' என்ற அயர்லாந்து இயக்குனரால் இயக்கப்பட்ட இந்தப்படம் சர்வதேச படவிழாக்களில் பல விருதுகள் பரிந்துரைக்கப்பட்டு, விருதுகளையும் பெற்றது. மிக நுட்பமானப் படம். படுகொலைக் களத்தை அப்படியே கண்முன் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள். மனதைப் பதறவைக்கும் காட்சிகள் நிறைய உண்டு. நெகிழ்வான நேரங்களும், மனிதம் சார்ந்த உணர்வுகளை உயிர்ப்பிக்கும் படமிது. படத்தைப் பாருங்கள். நான் சொல்ல வந்தது படத்தைப் பற்றியல்ல.


காலம் காலமாக மனிதம் கொல்லப்படுகிறது. மனிதர்கள் படுகொலை செய்யப்படுகிறார்கள். உலகம் முழுவதும் மக்கள் இருக்கிறார்கள். அரசாங்கங்கள் இருக்கின்றன. இன்றைய சூழலில் உலகப் பொது பொருளாதாரம். உலகமே ஒரு கிராமம் என்றெல்லாம் சொல்லப்படுகின்றன.ஆனால் எந்த அரசும் மனித உயிர்கள் பறிக்கப்படும் போதெல்லாம் உதவிக்கு வருவதில்லை. தட்டிக் கேட்பதுமில்லை. தடுப்பதுமில்லை. கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு வேடிக்கைப் பார்க்கின்றன. இதை நாம் மிகச் சமீபத்தில், நமக்கே ஏற்பட்டபோதும் உணர்ந்தோம். 


ஆனால் தோழர்களே, இது நமக்கு மட்டும் நடப்பதில்லை. வரலாற்றில் இது தொடர்ச்சியாக நிகழ்ந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுவதே இந்த கட்டுரையின் நோக்கம். 


நாம் சமூகம் என்ற போர்வையில் கூடி வாழ்கிறோம் என்பது பெயரளவில்தான். மனிதன் துன்பதிலிருக்கும் போது எந்த சகமனிதனும் உதவிக்கு வருவதில்லை. உயிர் போகும் போது மட்டுமல்ல. சிறு பிரச்சனைகளுக்குக்கூட நாம் தனித்தனியாகத்தான் போராட வேண்டியதாக இருக்கிறது. மனிதர்கள் தங்களுக்கு வரும்வரை எதையும் பொருட்படுத்துவதில்லை. கேட்டால் வேறு வழியில்லை, அவரவர் வாழ்க்கை அவரவருக்கு என்பார்கள்.


அப்புறம் எதற்கு நாம் கூடிவாழத் தலைப்பட்டோம் என்பது கேள்விக்குறிதான். 


ஒன்றை மட்டும் நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும் நண்பர்களே... நாம் கூடி வாழ்ந்தாலும் நாம் மற்றவர்களுக்கு அந்நியர்கள்தான். நாகரீகம் என்பதற்கும், மனிதநேயம் என்பதற்கும் அர்த்தமென்ன என்பதை சற்றே சிந்திக்கலாம் நண்பர்களே.!