ரத்னம்: மொழி தெரியாத, குளிர் நிறைந்த, ஊருக்குச் செல்லும் பெண்ணைப்பற்றிய கதை இது. முதலில் அவளுக்கு எல்லாமே அந்நியமாகப் படுகிறது. பின் அவள் அங்கேயே வாழப் பழகிக்கொள்கிறாள். அதனால்தான் டெல்லியைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். இது ஒரு இண்டோர் (Indoor) படம் என்பதால் பி.சி.யும் நானும் சோதனை முயற்சிகளை மேற்கொள்ளத் தயாராக இருந்தோம். வெறும் நான்கு சுவர்களுக்குள் எடுத்திருக்கிறார்களே என்று யாரும் முகம் சுளித்துவிடக்கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தோம். இண்டோரும் அவுட்டோர் போல உயிரோட்டமாக இருக்கவேண்டும் என்று எண்ணினோம். ஏனெனில் படத்தில் நிறையக் கதாப்பாத்திரங்கள் இல்லை. அதனால் படம் நாடக பாணியில் இருப்பதை நாங்கள் விரும்பவில்லை. அப்போதுதான் பி.சி., பேக் லைட்டிங் உத்தியைப் பயன்படுத்தலாம் என்ற யோசனையை முன்வைத்தார். அது மிக அற்புதமான, புத்திசாலித்தனமான யோசனை. தரணிதான் சென்னையில் அந்த வீட்டைக் கண்டுபிடித்துக் கொடுத்தார். அந்த வீடு முழுக்க சூரிய ஒளி படர்ந்திருந்ததால், அது பார்ப்பதற்கு டெல்லியில் இருக்கும் வீட்டைப்போல் காட்சியளித்தது. மேலும் அந்த வீட்டினுள், அவுட்டோரில் லைட்டிங் செய்வதுபோலவே இண்டோரில் செய்ய முழு வசதிகள் இருந்தன.
ரங்கன்: மேலும், (மணி) ரத்னச் சுருக்கமான வசனங்கள் இந்தப் படத்தில்தான் மக்களின் கவனத்துக்கு வந்தன.
ரத்னம்: வித்தியாசமாக, ஸ்டைலாக வசனங்களை எழுதவேண்டும் என்பதற்காக அப்படி எழுதவில்லை. கதை நகரத்தில் நடக்கிறது. படித்த, ஆங்கிலமயமான (ஓரளவுக்கு சிந்தனை அளவிலாவது) நகர மனிதர்கள் இப்படித்தான் பேசுவார்கள். என் முதல் படத்திலும் வசனங்கள் இப்படித்தான் அமைந்திருக்கும். ஏனெனில், அதுவும் நகர வாழ்க்கையை மையப்படுத்தி எடுக்கப்பட்ட படம். ஆனால், அது கன்னடப்படம் என்பதால், அதன் வசனங்களை யாரும் கண்டுகொள்ளவில்லை. பாலு மகேந்திரா, வசனம்போல் தொனிக்காத வசனங்களை எழுதுவார். நானும், படத்தில் வரும் உரையாடல்கள் வசனம்போல் இருக்கக்கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தேன். வசனங்கள், ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலைக்காக, யோசித்து எழுதியதுபோல் இருக்ககூடாது என்று கருதினேன். அவை இயல்பான உரையாடல்போல் இருக்கவேண்டும். அதனால், முடிந்தவரையில் வசனங்களை எளிமையாகக் கொடுக்க முயன்றேன். என்ன சொல்லவேண்டுமோ அதைமட்டுமே வசனங்களின் மூலம் சொல்ல முயன்றேன். காட்சிகளின் மூலமாகவும், நடிப்பின் மூலமாகவும், உணர்வுகளின் மூலமாகவும் இன்னும் பல விஷயங்களைச் சொல்ல முடியும். ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையை எப்படி எதிர்கொள்வார்கள் என்பதை வெளிப்படுத்துவதற்குமட்டுமே வசனத்தைப் பயன்படுத்த வேண்டும்.
*
பரத்வாஜ் ரங்கனால் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டு, அரவிந்த் சச்சிதானந்தம் தமிழில் மொழி பெயர்த்திருக்கின்ற - ‘மணிரத்னம்’ படைப்புகள்: ஓர் உரையாடல் - என்னும் புத்தகத்தை வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஒரு தலைமுறையையே கவர்ந்த படைப்பாளியின் பேட்டி என்பது எத்தகைய பொக்கிஷமாக இருக்கும் என்பதற்கு இப்புத்தகம் ஓர் உதாரணம். அவரது படைப்புகளின் மூலம் உந்தப்பட்டு திரைத்துறைக்கு வந்த அத்தனை நண்பர்களும் இப்புத்தகத்தின் வாயிலாக பல செய்திகளை, கலை நுணுக்கங்களைக் கற்றுக்கொள்ளலாம். மணிரத்னத்தின் படைப்புகளிலிருக்கும் அரசியலில் சிலருக்கு உடன்பாடு இல்லையெனினும் அவரின் படைப்பாளுமையின் வாயிலாக அவர் கொடுத்த திரை அனுபவத்தை இங்கே யாரும் மறுத்து விடமுடியாது. அதிகம் பேசா மணிரத்னத்தைத்தான் நாம் அறிந்திருப்போம். இப்புத்தகத்தில் அப்பிம்பத்தை அவரே விரும்பி உடைத்திருக்கிறார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவரின் அத்தனை படைப்புகளைப்பற்றியும் அதன் தயாரிப்பு நுணுக்கங்களைப்பற்றியும் நம்மோடு பகிர்ந்துக்கொள்கிறார். ‘ஹிட்ச்காக் / ட்ரூஃபோ’உரையாடலைப் போன்று மிகுந்த மகிழ்ச்சியையும், அறிவார்ந்த சிந்தனையையும் தூண்டுகிற புத்தகமாக இது இருக்கிறது. தமிழில் திரைப்படம் சார்ந்து அரிதான முயற்சி இது. தாகம் கொண்ட ஒவ்வொரு படைப்பாளியையும் இப்புத்தகம் வசீகரிக்கும் என்பதில் எவ்வித சந்தேகமுமில்லை. திரைத்துறை நண்பர்கள் கண்டிப்பாக இப்புத்தகத்தை வாசிக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கிறேன்.
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக