கடவுள் குறித்தான பார்வை ஒவ்வொருத்தருக்கும் மாறுபடலாம். இங்கே நான் சொல்லிக்கொண்டிருப்பது எனக்கான புரிதல். அவ்வளவே. இதுவே சாஸ்வதம், இதுவே உண்மை என்றாகாது.
அது சரி, கடவுள், கடவுள் சம்பந்தப்பட்டது என்றாலே, நிலையான உண்மை என்று ஒன்று இருக்க முடியுமா என்ன? எல்லாமே நம்பிக்கைதானே...!? சந்தேகத்திற்கு உட்பட்டதுதானே..?
சரி, அது இருக்கட்டும் ஒருபக்கம்.
திரைப்படங்கள் வாயிலாக ‘கடவுள் இருப்பு’ குறித்தான என்னுடைய பார்வையை முந்தைய பகுதிகளில் குறிப்பிட்டேன் அல்லவா. எனில் என் வாழ்வில் கடவுள் இருப்பிற்கான சந்தர்ப்பங்களை நான் சந்திக்கவே இல்லையா?
அதற்கு என் பதில்… ஆம்… இல்லை இரண்டும்தான். புரியவில்லையா…!? விளக்குகிறேன்.
என்னளவில், தனிப்பட்ட எந்த முயற்சிக்கும், கடவுளை துணைக்கு அழைக்கும் பழக்கம் இல்லை. ஒரு செயலை முறையாக, சரியாக செய்தால் அது வெற்றியடையும் என்று நம்புகிறவன் நான். தகுதியே… எதையும் வெற்றடைவதற்கான வழி. தகுதியை வளர்த்துக்கொள்வது நம்முடைய முயற்சியும் கடமையும் ஆகும். அதற்கான சந்தர்ப்பம் வாய்க்க வேண்டுமல்லவா? வாய்ப்பில்லாதவர்கள் என்னதான் செய்வதாம்? என்ற கேள்விகள் உங்களுக்கு தோன்றலாம். என்னைப்பொறுத்த வரை, சந்தர்ப்பத்தை அமைத்துக்கொள்வது, நம்முடைய கடமையே ஆகும். எந்த செயலையும் செய்யாமல், தள்ளிப்போடுவதற்கோ, தவீர்ப்பதற்கோ காரணங்கள் சொல்லுவது, அல்லது காரணங்கள் இருப்பதாக நம்புவது, நம்முடைய சோம்பேரித்தனம் என்றுதான் நான் நினைக்கிறேன்.
உலகெங்கிலும், பல்வேறு துறைகளில் வெற்றிப்பெற்ற சாதனையாளர்களின் ‘வாழ்க்கை’ குறிப்புகளிலிருந்து நான் இதனைத்தான் காண்கிறேன். தனிமனித உழைப்பு. அசராத, கடின உழைப்பே அவர்களை வெற்றி இலக்கை நோக்கி அழைத்துச்சென்றிருக்கிறது. தகுதியை வளர்த்துக்கொள்வதே… வெற்றிக்கான குறுக்கு வழி.
இதில் கடவுள் துணை என்று ஒன்று இருக்கவேண்டும் அல்லவா? என்று உங்களுக்கு தோன்றலாம். ஆம்… கடவுளின் துணை இருக்கலாம். ஆனால் அது கட்டாயம் அல்ல.
அப்போ… வெற்றி பெற்றவர்கள் பலரும்… “எல்லாம் அவன் செயல்” என்கிறார்களே… அது பொய்யா?
இல்லை. அது பொய் அல்ல. அது, அவர்களுடைய அடக்கத்தைக் குறிக்கிறது. அவ்வளவே.
உதாரணத்திற்கு… இளையராசா, ஏ.ஆர்.ரகுமான், ரஜினிகாந்த் எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். அவர்களின் சாதனைகளுக்கு காரணம், அவர்களா? அல்லது கடவுளா?
கடவுள் என்றீர்கள் என்றால், இதைவிட அவர்களை, அவமானப்படுத்த வேறு வார்த்தைகள் வேண்டாம். அவர்களின் சாதனைக்குப்பின்னால் இருக்கும் உழைப்பை நாம் மதிக்க வேண்டும். அதை கவனித்து உள்வாங்க வேண்டும். எத்தனை விதமான பயிற்சிகளை அவர்கள் மேற்கொண்டிருப்பார்கள்..!? தன் தகுதியை வளர்த்துக்கொள்ள எத்தனை நாட்களை அவர்கள் செலவிட்டிருப்பார்கள்..!? அவர்களுடைய தகுதியே, அவர்களை உயர்த்திட்டது என்று நம்புகிறேன். அவர்கள் இன்று நின்று கொண்டிருக்கும் இடத்திற்கு அவர்களின் உழைப்பே காரணம் என்று, நான் முழுமையாக நம்புகிறேன். தகுதியே வழி…. வேண்டுமானால் கடவுளை, துணைக்கு வைத்துக்கொள்ளலாம். அவரும் (ஒருவேளை இருந்தால்) அதைத்தான் விரும்புவார். மொத்த பாரத்தையும் தூக்கி அவர் மேல் போடுவது, அவரை அவமானப்படுத்து செயல் அல்லவா?
அப்ப கடவுளே இல்லையா? ஜீசஸ், புத்தா, நபிகள், நம்முடைய ஞானிகள், திருவருட்பா, திருமந்திரம், திருவாசகம், திவ்யபிரபந்தம், இராமகிருஷ்ணர், விவேகானந்தர்…. ஐயின்ஸ்டின் சொல்வதெல்லாம் தப்பா?
தெரியவில்லை. நான் இன்னும் அந்த உண்மையை கண்டடையவில்லை. ஐயின்ஸ்டின் சொல்கிற…E = mc2 , முற்பிறவி, கர்மா, விதி என்பதெல்லாம், நமக்கு புரியாத ஒன்றை, கடவுள் இருப்பாக உருவகப்படுத்துவதில் இருக்கும் சௌகரியம் என்றுதான் நான் புரிந்துக்கொள்கிறேன்.
அதனால், மனித சாதனைகள் எல்லாவற்றிற்கும் பின்னே, அயராத உழைப்பும், தகுதியும் இருப்பதையே நான் நம்புகிறேன். அதனால், தனிப்பட்ட முறையில் கடவுள் துணைத்தேடுவது என் போக்கு அல்ல. தேடுவதும் தேடாததும் உங்கள் விருப்பம்.
மேலும், இப்புவியில் நிகழும் பல்வேறு துயரங்களை கண்டு, கடவுள் என்று ஒருவர் இருப்பாரானால், அவரால் எப்படி சும்மா வேடிக்கைப்பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடிகிறது? என்ற (அரைவேக்காட்டுத்தனமான) கேள்வியும் எனக்கு உண்டு.
அதனால்தான், வாழ்வில் கடவுள் இருப்பு குறித்தான புரிதலை அடைய சந்தர்ப்பம் எனக்கு வாய்க்கவில்லை என்கிறேன். ஆனால், அண்மைகாலமாக, ஒரு பெரியவரின் அறிவுறுத்தலில் ‘குலதெய்வத்தை’ வேண்டிக்கொள்ளும் பழக்கம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. உன் தந்தையை, பாட்டனை துணைக்கு அழைப்பது போன்றதுதான் அது, என்கிற அந்த வாதம் எனக்கு ஏற்புடையதாக இருக்கிறது. என்னோடு வாழும், வாழ்ந்த மனிதனை துணைக்கு அழைப்பதில் எனக்கு எவ்வித தயக்கமும் இல்லை. அது என் ஈகோவை எவ்விதத்திலும் சீண்டவில்லை. கடவுள் வேறு, தெய்வம் வேறு என்கிற புரிதல் எனக்கு உண்டு.
மேலும், வயது ஆக…ஆக… நமது இலக்கின் தூரம் நீண்டு கொண்டே போவதைப்பார்க்கும் போது, துவண்டு போகும் மனதிற்கு ஒரு துணைத்தேவைப்படுகிறது. வழித்துணை போல. இனி தாக்குபிடிக்க முடியாது என்ற சூழல்களில் ஒரு துணையிருந்தால் நல்லது என மனம் ஏங்கும் கணத்தில் தான், கடவுள் இருப்பு குறித்தான பார்வை மாறுகிறது. ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொன்று. எனக்கு என் முன்னோர் துணை. அவ்வளவே.
என் நண்பர் ஒருவர் இருக்கிறார். தீவிர பெரியார் பக்தர். கடவுள் மறுப்பாளர். என்னுள் ஏற்பட்டிருக்கும் ‘குல தெய்வ’ மாற்றதையும், ஏற்றுக்கொள்ள கூடியவர் அல்ல. நான் இதைப்பற்றி பேசினால், கிண்டல் அடிக்க கூடியவர்.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அவருடைய தந்தை நோய்வாய்பட்டு, மருத்துவமனையில் சில காலம் இருக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. தந்தைக்கு கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு, தன்னுடைய இந்த நிலைமையை பற்றி, அவருடைய குலதெய்வத்திடம் தினமும் முறையிடும் பழக்கமும் அவருக்கு உண்டு. அதாவது, “மருத்துவமனை படுக்கையில் ஏண்டாப்பா என்னை வைத்திருக்கிறாய்… சீக்கரம் கொண்டு போயேன்” என்பதுபோன்ற முறையிடல் அது. இதனை தினமும் பார்த்துக்கொண்டிருந்த என் நண்பருக்கு, எரிச்சல் தான் வந்தது. “என்ன இவர்? இவரை காப்பாற்றத்தானே இத்தனை முயற்சி செய்கிறோம், இவர் என்னடாவென்றால் இப்படி பிதற்றிக்கொண்டிருக்கிறாரே…!?” என்ற குறை அது. நாட்கள் கடந்துக்கொண்டே இருந்தது. தந்தை நலம் பெற்று வீடு திரும்பவது நீண்டு கொண்டே போனது. தந்தையும் நோயால் மிகுந்த வேதனை அடையத்துவங்கினார். அவர் படும் வேதனையை, மகனாக இவரால் காண முடியவில்லை. அவர் மேல் ஒரு பச்சாதாபம், பரிதவிப்பு வருகிறது. அச்சோ… தந்தை இத்தனை வேதனைகளை அனுபவிக்கத்தான் வேண்டுமா? இதைவிட அவர் மரணித்துவிடுவது அவருக்கு விடுதலையாகுமா? என்றெல்லாம் யோசிக்கத்துவங்கிவிட்டார். என்றாலும் ஒரு மகனாக, தந்தையை விட்டு விட முடியுமா? மருத்துவம் தொடர்கிறது.
நண்பர், ஒருநாள் அவர்களுடைய ‘குலதெய்வ கோவிலை’ கடக்க நேரிட்டிருக்கிறது. கடக்கையில், ஒரு கணம் நின்று…”தெய்வமே… என் தந்தை படும் வேதனை நீ அறியாததா? அவர் இப்படியேதான் இருக்க வேண்டுமா? அவருக்கு உதவி செய்யேன்” என்று நினைத்துக்கொண்டு சென்றிருக்கிறார். அதாவது, இவருக்கு கடவுள் குறித்து நம்பிக்கை இல்லை. ஆனால், தந்தைக்கு உண்டு. அதன் அடிப்படையில், இந்த முறையீடு நடந்தது… அவ்வளவே.
அன்று இரவு தந்தை காலமானார். அவருடைய தீராத வேதனை மறைந்துவிட்டது. அடுத்த நாள், இறுதி சடங்கிற்கு சென்றிருந்த என்னிடம், நண்பர் இதனை சொல்லி அழுதார். “அச்சோ… நான் தான் அப்பாவின் மரணத்திற்கு காரணம் ஆகிட்டேனோ..!? ஒரு கணம் அப்படி வேண்டிக்கொள்ளாமல் இருந்திருக்கலாமோ..!? இது என்னை பெரும் மனவேதனைக்கு தள்ளுகிறது ஆம்ஸ்”
இதற்கு நான் என்ன பதில் சொல்லுவது? கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாதவர் வாழ்வில், நடந்திட்ட இந்த சம்பவம்…. ‘கடவுள் இருப்பு” குறித்தான என் பார்வையை விசாலமாக்கி இருக்கிறது என்பதைத்தவீர…!
கடவுள் இருப்பு என்பது ஒரு நம்பிக்கை, ஒரு தேவை… உண்மையான்னு தெரியவில்லை.
‘கண்டவர் விண்டிலர் விண்டவர் கண்டிலர்’
(நடந்ததும்… கடந்ததும்…தொடரும்)
#நடந்ததும்_கடந்ததும்
#வாழ்ந்தது_இனிது
#vijayarmstrong
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக