வீரப்பனால் நடிகர் ராஜ்குமார் கடத்தப்பட்டது ஜூலை 30, 2000 ஆண்டு. 108 நாட்கள் கழித்து நவம்பர் 15 அன்று ராஜுகுமார் அவர்கள் விடுவிக்கப்பட்டார்கள். இந்த இடைப்பட்ட காலங்களில் பெங்களூர் நகரம் முக்கிய செய்திகளில் இடம்பிடித்தது. ஒருபுறம் தமிழக-கர்நாடக அரசுகள் வீரப்பனோடு பேரம் பேசியன. மறுபுறம் வீரப்பன் தமிழர்களின் அடையாளமாக பார்க்கப்பட்டு, தமிழர் கன்னடர் விரோத போக்குகள் அதிகரித்தன. இந்நிலையில், ராஜ்குமாரோடு சேர்த்து கடத்தப்பட்ட மூவரில் ஒருவரான ‘நாகப்பா’, செப் 28ஆம் தேதி, வீரப்பனின் பிடியில் இருந்து தப்பித்து வந்துவிட்டார் என்று சொல்லப்பட்டது. மீடியாக்கள் பரபரப்பாயின. அதுவரை காட்டில் என்ன நடக்கிறது என்பதை, நக்கீரன் கோபால், பழநெடுமாறன் அவர்களின் தலைமையில் சென்றிருந்த தூதுகுழு கொண்டு வரும் தகவல்களை மட்டுமே நம்பி இருக்க வேண்டியதாக இருந்தது. இப்போது நேரடியாக சம்பந்தப்பட்டவர் வெளியேறி வந்திருக்கிறார், அவர் மூலம் வேறெதேனும் உண்மைகள் வெளிவரக்கூடும் என்று எல்லாப் பத்திரிக்கைகளும், தொலைக்காட்சி ஊடகங்களும் போட்டிப்போட்டு நாகப்பாவைப் பிடித்துவிட முயன்றார்கள்.
நாங்கள் கூட, நாகப்பா வசித்த வீட்டுப்பகுதியில் இரவு முழுவதும் காத்திருந்தோம். ஒருவேளை நாகப்பா அங்கே வந்தாலும் வரலாம் என்று. என்னுடன் ‘சகாய்’ என்ற பெங்களூர் தமிழ் நண்பர் வந்திருந்தார். அவருக்கு கன்னடமும் தெரியும் என்பதனால் உதவியாக இருந்தது. அந்த இரவு ஒரு பரபரப்பான இரவாக, சாகசம் நிறைந்த இரவாக மாறப்போவதாக நினைத்துக்கொண்டேன். அதுவரை படித்திருந்த பத்திரிக்கையாளர்களின் கதை, திரைப்பட நாயகர்களின் சாகசங்கள் எல்லாம் கண் முன்னே வந்துப்போனது. விடியும் வரை தூங்காமல் காத்திருந்தோம். ஒன்றும் நடக்கவில்லை. சக பத்திரிக்கையாளர்கள், காவல்துறையினர், பொதுமக்கள் என்று பலர் கடந்து சென்றது மட்டுமே மிச்சம். ஒரு டீ குடிக்க கூட வழி இல்லை அந்த இரவில். மறுநாள் அரசுதான் பத்திரிக்கையாளர்களுக்கு நாகப்பாவை அறிமுகப்படுத்தி வைத்தது.
பிறகு ராஜ்குமார் விடுவிக்கப்பட்ட போது, மீண்டும் பெங்களூர் நகரம் பரபரப்பானது. சென்னையிலிருந்து ஆனந்தவிகடனின் முதன்மை புகைப்படங்காரர்களான ‘குமரேசன்’, ‘விவேக்’ போன்றோரும் மூத்த பத்திரிக்கையாளர் ‘பாலகிருஷணன்’ அவர்களும் பெங்களூர் வந்தனர். ராஜ்குமார் அவர்களின் வீட்டுக்குச் சென்றோம். விடுவிக்கப்பட்ட பிறகு முதன் முறையாக மக்களைச் சந்திக்கும் நிகழ்வு அது. பெரும் கூட்டம் கூடி இருந்தது. நான் அதுவரை ராஜ்குமார் அவர்களை நேரடியாக பார்த்தது இல்லை. அங்கே கூடியிருந்த மக்களின் கோஷங்களும், அவர் மீது அவர்கள் கொண்டிருந்த அன்பையும் பார்க்க பார்க்க எனக்கும் அவரை பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் தொற்றிக்கொண்டது. காத்திருக்கத்துவங்கினோம்.
சில மணி நேர காத்திருப்புக்கு பின்பு, ராஜ்குமார் அவர்களின் வீட்டு மேல் மாடி சன்னல் திறந்தது. அதன் வழியாக ராஜ்குமாருடைய முகம் மெல்ல தெரியத்துவங்கியது. கூட்டம் அந்த முகத்தைப்பாத்து பெருத்த கோஷம் போடத்துங்கியது. பலர் ஆனந்த கண்ணீர் வடித்தார்கள். நான் ‘ஜூம் லென்ஸ்’ கொண்ட ஒரு கேமராவின் வழி அவரைப் பார்த்தேன். அந்த முகம்… அந்த முகம்… இன்றும் என்னால் மறக்க முடியா முகம் அது. ஜும் லென்ஸ் உதவியோடு நெருக்கத்தில் பார்த்த அம்முகத்தில் ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பு இருந்தது. ஒரு பிரபலத்தின் முகம் ஏன் அத்தனை பேரை வசிகரிக்கிறது என்பதற்கான காரணத்தை அன்று உணர்ந்தேன். அம்முகத்தில்… வார்த்தைகளால் சொல்லிவிட முடியாத ஒரு வசிகரமும், கவர்ச்சியும் இருந்தது. கூடவே வயதின் காரணமாக ஏற்பட்ட முதிர்ச்சியும், பக்குவமும், ஒருவித தேஜஸும், முகம் முழுவதும் நிரம்பி வழிந்ததைக் கண்டேன். அந்த நொடியில் நானும் அவருடைய ரசிகனாய் மாறிப்போனேன். அதுநாள் வரை நான் அவருடைய எந்தத் திரைப்படத்தையும் பார்த்ததில்லை, என்றாலும் அந்த முகம் என்னைக் கட்டிப்போட்டது. கூடியிருந்தோரின் பெரும் கோஷம், பரவச குரல்கள், கூடவே அழுகுரல்களும் அச்சூழலை ஒருவித பரவச நிலைக்கு கொண்டு சென்றது. அதுவொரு கணம். வாழ்வில் எப்போதாவது நிகழும் கணம்.
சிறுது நேரம் பொறுத்து, தன்னுடைய ஒரு சிறிய கையசைப்பினால், அப்பெரும் கூட்டத்தின் கூச்சலை அடக்கினார் ராஜ்குமார். அவர் அமைதியாக இருங்கள் என்று கையசைத்தபோது கூட்டம் கட்டுப்பட்டு அமைதியாயிற்று. சில வார்த்தை பேசினார். கூட்டத்திற்கு நன்றி சொன்னார். பிறகு கையசைத்து விட்டு உள்ளே சென்று விட்டார். கூட்டம் அவரை வாழ்த்தி கோஷமிட்டது. பிறகு காவல்துறையின் முயற்சியால் கலைந்து சென்றது. நாங்கள் (விகடன் குழு) அவரை பேட்டி காண அவர் வீட்டிற்குள் சென்றோம். பொதுவான பத்திரிக்கை சந்திப்பிற்கு பிறகு, ஆனந்த விகடனுக்கென்று பிரதியோகமான பேட்டி ஒன்றை அன்று அவர் கொடுத்தார். ராஜ்குமார், அவருடைய மனைவி பர்வதம்மா, மகன்கள் சிவராஜ்குமார், ராகவேந்திரா ராஜ்குமார், புனித் ராஜ்குமார் என்று அனைவரும் உடன் இருந்தனர் என்று நினைவு. என்னுடைய சீனியர் புகைப்படங்காரர்கள் இருந்தபோதும், நானும் சில புகைப்படங்களை அன்று எடுத்தேன். அவை ஜூனியர் விகடனின் பிரசுரமாயிற்று.
ராஜ்குமாரின் கடத்தல் சம்பவத்தில், பெங்களூர் சார்ந்த சம்பவங்களில், நான் எடுத்த சில, பல புகைப்படங்கள் அப்போதைய ஆனந்தவிகடன், ஜூனியர் விகடனில் பிரசுரமானது பெரும் மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்தது. பத்திரிக்கையாளனாக ஏதோ செய்துவிட்டதாக தோன்றியது.
கூடவே பல்வேறு பத்திரிகைகள், தொலைக்காட்சி ஊடகங்களைச் சார்ந்த நண்பர்களை அப்போது பெற்றேன். அதில் ஒரு ஆங்கிலப்பத்திரிக்கையைச் சார்ந்த பெண் புகைப்படக்காரரைக்குறித்து ஒரு சம்பவம் இருக்கிறது. நான் ‘பல்ப்’ வாங்கிய சம்பவம் அது…
(தொடரும்)
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக